Η ζήλια ανάμεσα στους νέους είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο, κυρίως μέσα στις ομάδες. Υπάρχουν εκείνοι οι αθλητές που είναι πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί στο γήπεδο και υπάρχουν και εκείνοι που επιθυμούν να ήταν πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί. Υπάρχουν οι αρχάριοι μέσα στο γήπεδο οι οποίοι προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι και οι αρχάριοι, οι οποίοι δε θα ήθελαν να βρίσκονται εκεί για να μην νιώσουν άβολα, γιατί νιώθουν ζήλια για τους άλλους αλλά και επειδή φοβούνται ότι θα τους κοροϊδέψουν. Δυστυχώς, δε μπορούμε να το αποφύγουμε… Τα παιδιά ζηλεύουν. Τι μπορούμε όμως να κάνουμε αν καταλάβουμε ότι το παιδί μας ζηλεύει έναν συμπαίχτη του;
Σαν αρχή, πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα τους όπως η ζήλια και στη συνέχεια να μιλήσουμε μαζί τους για το ποιες αντιδράσεις δεν πρέπει να βγάζουν από αυτή τη ζήλια. Πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ορισμένες συμπεριφορές που πηγάζουν από αυτό το συναίσθημα μπορεί να είναι λάθος. Για παράδειγμα, είναι λάθος να είναι «επιθετικοί» σε έναν συμπαίχτη τους επειδή τον ζηλεύουν γιατί είναι ταχύτερος από αυτούς. Πρέπει να καταλάβουν ποιες συμπεριφορές είναι αποδέκτες και ποιες όχι. Είναι όπως το συναίσθημα του θυμού. Δεν είναι κακό να νιώθει κάποιος θυμωμένος. Το κακό είναι το ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του όταν νιώσει θυμό. Έτσι και η ζήλια. Γενικά θεωρείται «κακό» συναίσθημα όμως αν μάθει ένα παιδί να τη χειρίζεται σωστά, μπορεί να του επιφέρει και θετικά αποτελέσματα.
Η «καλή» πλευρά της ζήλιας: Σε μια ομάδα, τις περισσότερες φορές, υπάρχουν οι πιο καλοί παίχτες και οι λιγότεροι καλοί. Τους λιγότερους καλούς μπορεί να τους τρώει μέσα τους η ζήλια. Αυτοί έχουν δύο επιλογές: είτε να καλλιεργούν συνεχώς τη ζήλια και να κρατάνε «κακία» στους συμπαίχτες τους με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην καταστροφή των επιδόσεων/αποδόσεων τους μέσα στο γήπεδο, είτε να μετατρέψουν το συναίσθημα της ζήλιας σε αποφασιστικότητα ώστε να γίνουν καλύτεροι και να φτάσουν -ίσως και να περάσουν- το επίπεδο των τωρινών καλών παιχτών. Να αρχίσουν να καταλαβαίνουν ότι όσο δυνατότερος είναι ο ανταγωνισμός τόσο μεγαλύτερη θα είναι η προσπάθεια τους να γίνουν καλύτεροι. Με το να αφήνουν τους άλλους παίχτες να τους ωθούν στα άκρα, θα μάθουν να παίζουν πιο δυνατά και πιο σκληρά. Παράλληλα, θα μάθουν να εκτιμούν και να σέβονται τους συμπαίχτες τους (τους λίγο πιο ταλαντούχους) και στο τέλος να συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί που θεωρούν «αντιπάλους» τους δεν είναι εχθροί αλλά συνοδοιπόροι προς την επιτυχία. Τι γίνεται όμως με την «κακιά» ζήλια; Η κακιά ζήλια βγαίνει όταν οι άνθρωποι συγκρίνουν τους εαυτούς τους με τους άλλους. Όταν ένα παιδί βλέπει έναν παίχτη που θεωρεί ότι είναι καλύτερος από αυτόν, τον συγκρίνει με τον εαυτό του. Αυτό τον οδηγεί σε μια κατάσταση ανασφάλειας. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να του δώσουμε να καταλάβει ότι ο κάθε παίχτης έχει τα θετικά του στοιχεία αλλά και τις αδυναμίες του. Να τον ενθαρρύνουμε να εστιάσει στα δικά του θετικά στοιχεία και στο πώς μπορεί να τα βελτιώσει. Να καταλάβει ότι η ζήλια και η σύγκριση το μόνο που θα του προσφέρει είναι να του αποσπά την προσοχή και να τον εμποδίζει να δείχνει τον καλύτερο του εαυτό μέσα στο γήπεδο.
Είχα διαβάσει μια ξένη παροιμία κάποτε η οποία έλεγε : «Ο παίχτης έχει την επιλογή είτε να πετάξει την πετσέτα του κάτω και να τα παρατήσει, είτε να σκουπίσει τον ιδρώτα του με αυτήν και να συνεχίσει». Η επιλογή είναι δική του…
ΠΗΓΗ: https://soccermum.gr/%ce%b7-%ce%b6%ce%ae%ce%bb%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%b8%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c/