Στην ηλικία των 18 ετών, ο άνθρωπος κάνει τα μεγαλύτερα όνειρα. Αυτά που έχουν άγνοια κινδύνου. Αυτά που έχουν τεράστιο ρίσκο. Αυτά τα μεγαλεπίβολα που ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα γίνουν πραγματικότητα ή όχι. Κάπως έτσι, σίγουρα, συνέβαινε και με τον Ντάριο Σκουντέρι. Τον νεαρό Ιταλό αμυντικό από το Παλέρμο, που βρισκόταν στα τμήματα υποδομών της Μπορούσια Ντόρτμουντ από την ηλικία των 11 ετών και ήταν έτοιμος να κάνει το μεγάλο του ξεπέταγμα για την ανδρική ομάδα των Βεστφαλών, ακολουθώντας το δρόμο που διένυσαν εκείνη την εποχή οι Γιάκομπ Μπρουν Λάρσεν και Φέλιξ Πάσλακ, οι οποίοι πήραν τις ευκαιρίες τους στην πρώτη ομάδα της Ντόρτμουντ.
Η μοίρα, όμως, για τον Ντάριο Σκουντέρι, είχε γράψει ένα σενάριο που απαιτούσε τεράστια ψυχική δύναμη, τεράστια θέληση, τεράστια επιρροή από τους γύρω, τεράστια αγάπη για το άθλημα ώστε να μην το παρατήσει και φυσικά, τεράστια δόση τύχης. Ναι. Όσο κι αν οποιοσδήποτε μπορεί να πηγαίνει κόντρα στον παράγοντα τύχη ή να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει με τις πράξεις του δίχως να λογαριάζει συνθήκες και… κάποια ανώτερη δύναμη, στην περίπτωση του νυν 21χρονου ποδοσφαιριστή χρειάστηκε να σταθεί και τυχερός. Αυτό, φυσικά, πέρα από το δικό του κομμάτι και την τρομερή δουλειά που έπρεπε να κάνει για να επανέλθει στο επίπεδο που θα μπορεί πλέον να προσφέρει τις υπηρεσίες του δίχως φόβο για το πόδι του, έχοντας επανέλθει σε σημείο που να μπορεί να τον κοιτάξει καλά ο Λουσιέν Φαβρ μέσα στο καλοκαίρι, ενόψει της επόμενης αγωνιστικής περιόδου.
Γυρίζουμε πίσω στις 14 του Σεπτέμβρη του 2016. Ήταν ήδη back-to-back Πρωταθλητής Γερμανίας στην ηλικιακή κατηγορία που αγωνιζόταν. Σε παιχνίδι του UEFA Youth League ανάμεσα στη Μπορούσια Ντόρτμουντ και τη Λέγκια Βαρσοβίας, μια απότομη κίνηση του αριστερού του ποδιού, κάνει τα όνειρα του Σκουντέρι εφιάλτες. Κάνει τον πόνο εκείνη τη στιγμή ό,τι πιο δυνατό μπορούσε να αισθανθεί. Κάνει τα πάντα γύρω του να μαυρίζουν κι ας ήταν μια ηλιόλουστη μέρα… Το αριστερό του γόνατο διαλύεται παντελώς. Κόβονται όλα. Παίρνει τέτοια μορφή το πόδι του, που κανείς δεν μπορούσε ν’ αντέξει να βλέπει. Οι πιο γενναίοι πλησίασαν και προσπαθούσαν – όσο ήταν αυτό δυνατό – να τον ηρεμήσουν και ν’ αποφεύγει να κοιτάξει την κατάσταση του ποδιού του. Οι υπόλοιποι, γυρνούσαν το κεφάλι, απομακρύνονταν, δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που είχε συμβεί. Σκέφτηκαν πως εκείνοι ήταν τυχεροί που δεν ήταν στη θέση του. Μπήκε ο φόβος στο μυαλό τους. Τι θα γινόταν αν η μοίρα τους είχε επιφυλάξει κάτι παρόμοιο σε οποιαδήποτε στιγμή;
Ο μοιραίος, όμως, ήταν ο Ντάριο Σκουντέρι. Που στην ηλικία των 18 ετών, είχε καταλάβει πως πολύ δύσκολα θα συνέχιζε την ποδοσφαιρική του καριέρα. Για την ακρίβεια, πολύ δύσκολα θα την ξεκινούσε, αφού βρισκόταν ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο. «Είναι ο χειρότερος τραυματισμός που θα μπορούσε να έχει υποστεί κανείς. Λίγο – πολύ δεν είχε σωθεί τίποτα μέσα στο πόδι του, στο σημείο του γονάτου. Οι τένοντες, οι σύνδεσμοι, οι μύες, όλα είχαν κοπεί…» είχε δηλώσει ο άνθρωπος που χειρούργησε τον νεαρό ποδοσφαιριστή και φυσικά, φρόντισε από την πρώτη στιγμή να τον ενημερώσει και να τον κάνει να καταλάβει πως ναι μεν όταν κάποιος θέλει να πετύχει, βρίσκει τον τρόπο, αλλά το πόδι του, ίσως πλέον να μην μπορούσε να συμβαδίσει με τα όνειρά του για συμμετοχή στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό επίπεδο και τις μαγικές βραδιές της Bundesliga και φυσικά του Champions League με τη Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Ούτε ένα, ούτε δυο, ούτε τρία, ούτε τέσσερα… Συνολικά εννέα χειρουργεία χρειάστηκε ο Σκουντέρι για να βρεθεί πλέον το αριστερό του πόδι σε κατάσταση που να του επιστρέψει να το πατάει κανονικά, να βάζει δύναμη και να μπορεί σε βάθος χρόνου να πατήσει ξανά στο γήπεδο και να ξεκινήσει από την αρχή την προσπάθεια να εκπληρώσει όνειρα. Κάπως σαν την περίπτωση του Σάντι Καθόρλα. Που έφτασε στις 8 χειρουργικές επεμβάσεις για τον μύκητα που έτρωγε τον μυ στον αστράγαλό του και δεν μπορούσαν να εντοπίσουν οι γιατροί. Εκείνος, είχε ακούσει πως αν θα έπρεπε να αισθάνεται τυχερός και να είναι ευγνώμων στον Θεό αν τελικά περπατούσε ξανά κανονικά και μπορούσε να παίξει με τον γιο του. Ο Σάντι, δεν αρκέστηκε σε αυτό και έχει επιστρέψει στο κορυφαίο επίπεδο με τη φανέλα της Βιγιαρεάλ, έχοντας απουσιάσει συνολικά δύο χρόνια από τα γήπεδα.
Ο Σκουντέρι, σε λίγο καιρό κλείνει τριετία από τη στιγμή εκείνη που τα πάντα έδειξαν πιο δυσοίωνα από ποτέ. Η διοίκηση της Μπορούσια Ντόρτμουντ έπρεπε να σταθεί στο πλευρό του και το έκανε, αποδεικνύοντας πως στα δύσκολα, δεν αφήνει κανέναν αβοήθητο. Πόσω μάλλον ένα 18χρονο παιδί που μόλις τότε ξεκινούσε να βάζει τ’ όνομά του στον αθλητικό Τύπο και να συγκεντρώνει πάνω του το ενδιαφέρον…
Οι Βεστφαλοί, για παν ενδεχόμενο, σε μια αξιέπαινη κίνηση από μέρους τους, είχαν ξεκαθαρίσει στον Σκουντέρι πως θα πλήρωναν όλα τα έξοδα για τις σπουδές του, ενισχύοντας τον ίδιο και την οικογένειά του ώστε ν’ ασχοληθεί με το αθλητικό management σε περίπτωση που τελικά δεν του επιτρεπόταν και δεν θα μπορούσε ν’ ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο μέσα από τον αγωνιστικό χώρο με τα εξάταπα.
Αλήθεια, πως να είναι άραγε να μιλάς σε ένα 18χρονο παιδί και να το κάνει να καταλάβει πως θα είναι… θαύμα αν καταφέρει να ξαναπαίξει μπάλα; Πως είναι να ξέρει ένα παιδί πως μια στιγμή ατυχίας, όταν κόλλησε το παπούτσι του στο χορτάρι, θα τον οδηγούσε μακριά από τον αγωνιστικό χώρο για πάντα, τουλάχιστον στο κομμάτι της επαγγελματικής ενασχόλησης με το άθλημα; Πως είναι να του λες ότι η μεγαλύτερή του αγάπη και αυτό στο οποίο είχε επενδύσει ολόκληρη τη ζωή του, τον είχε προδώσει;
Κι όμως, δεν θα τα παρατούσε. Θα γυμναζόταν, θα έκανε προπονήσεις, θα κλωτσούσε μπάλα παρά το γεγονός πως το αριστερό του πόδι για αρκετό καιρό βρισκόταν σε προστατευτική μπότα, θα πατούσε γερά στο έδαφος ακόμα κι όταν ίσως δεν ήταν το σωστό, με το ειδικό μηχάνημα που τοποθετείται για τους χιαστούς και την ευλυγία του ποδιού. Θα ίδρωνε. Πολύ. Αλλά το είχε βάλει στόχο. Το είχε σκοπό της ζωής του πλέον. Αυτής της ηλικίας που ό,τι κι αν σου πουν, πιστεύεις ότι μπορείς να τα βάλεις με Θεούς και δαίμονες, να βγεις νικητής και να τους λες με ύφος «φάτε τη σκόνη μου».
Ο Μάιος του 2019, είναι ο μήνας απόλυτης ευτυχίας για τον Ντάριο Σκουντέρι. Εννέα χειρουργεία αργότερα και περίπου 1.000 μέρες μετά από εκείνη την κατάμαυρη στιγμή στο παιχνίδι του Youth League με τη Λέγκια, ο νεαρός αμυντικός βρέθηκε στην αποστολή της ομάδας κ-23 της Μπορούσια Ντόρτμουντ! ‘Οχι… χαριστικά. Όχι για να αισθανθεί καλύτερα. Όχι για να του χρυσώσουν το χάπι. Όχι για να τον γλυκάκουν και να καταλάβει ότι οι υπόλοιποι βρίσκονται αρκετά επίπεδα πάνω από εκείνον. Αλλά γιατί το αξίζει. Γιατί έχει φτάσει σε αυτό το σημείο που πρέπει να κάνει το τελικό pushάρισμα και να τα δώσει όλα για να επανέλθει στην επιφάνεια. Γιατί τώρα είναι που πρέπει να πατήσει το γκάζι πιο δυνατά από ποτέ και να στείλει τα μηνύματά του.
Παρών στην αποστολή για το παιχνίδι με τη Βουπερτάλερ στις αρχές του μήνα, παρών και στη 18άδα της κ-23 της Ντόρτμουντ στο ματς με το αντίστοιχο ηλικιακό τμήμα της Γκλάντμπαχ. Δεν έπαιξε, αλλά πήρε γεύση. Την πιο ωραία. Αυτή που του έμεινε στον ουρανίσκο και την οποία θέλει να φροντίσει πλέον ν’ απολαύσει και να χορτάσει με αυτή στα επόμενα χρόνια της καριέρας που θέλει να καταγράψει. Ο Ντάριο Σκουντέρι είναι ξανά εδώ. Τρία χρόνια μετά, ο εφιάλτης τελείωσε. Τον νίκησε. Και ναι, σίγουρα υπάρχουν πολύ πιο δύσκολες περιπτώσεις, πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις, αρρώστιες κλπ. Αλλά, χαμένος βγαίνει όποιος θα βρει δικαιολογίες. Εκείνος που θα βρει τη δύναμη από μέσα του, θα κάνει κάτι όπως ο Σκουντέρι…
Θα κλωτσήσει την πόρτα με δύναμη, θα μπει μέσα και θα συστηθεί. «Εδώ είμαι πάλι»…
ΠΗΓΉ: http://www.gazzetta.gr/weekend-journal/article/1356094/ntario-skoynteri-9-heiroyrgeia-1000-meres-exo-e-kai?fbclid=IwAR1ziUGU3rTFI3xvAiR8ufhjpg3lHbPLNSTry7SyQp2KRe8Uwl0CfIACO20